شعر آلاینده
«شهر تهران دو روز تعطیل است»شخص مسئول حکم فرموده‌ست
«آسمان احتمالاً آلوده‌ست.» (گوئیا در ادامه افزوده‌ست!)
راهکار کلیشه‌ای: آری،راه حل‌های ریشه‌ای: هرگز!
کانکه دنبال ریشه یابی رفت،آب دریا به کفچه پیموده‌ست
خب دگر بیش از این چه می‌خواهی،مشکل اینگونه کاملاًحل شد!
بحث آلودگی نکن شاعر!اینقدر قیل و قال بیهوده‌ست
تو دو روزی درون خانه بمان، لگن‌ات را به سطح شهر نران!
خودروی «فول‌بی‌آپشن»(!)ات زیرا -مثل اعصاب شهر- فرسوده‌ست
همه در خانه بست بنشینند، دیگر آلودگی نمی‌بینند
خرّم آنکس که -همچو مسئولان- خاطرش شاد و فکرش آسوده‌ست!
مشکل آیا هوای تهران است؟ یا مدیریت مدیران است؟
(خواجه در بند نقش ایوان است، فارغ از پای‌بست و شالوده‌ست!)
دوش رندی به رمز با من گفت:با مدیریت جهانی ما
اغلب دودها که می‌بینی، به گمانم ز کلّه‌ها بوده‌ست!
*
تو مپندار قافیه تنگ‌است،پای شعرم ازین نظر لنگ است
که هنوزاندر این مغازۀ ما، قافیه‌های دبش موجود است!
