گزارشی از یک پارتی....

«یک شبی پروانگان جمع آمدند
در مضیفــی طـالـب شـمع آمدند»

دور هم پروانگان از شوش و ری
شد فراهم قرص اکس و جام می

چینی و هندی و ترک و بابلی
اهل سـگـزستان، عراقی، کابلی

اسـپـنـیـش و اسـکـتـیش و ژرمنی
گبر و زرتشتــی، یهود و ارمنی

سبز و زرد و تـیـره و سرخ و سفید
لحظه ی دیدار با ساقــی رسید

آمدش پروانه ای شمــعی به دست
جمله مجلس با خوشی از جای جست

گفت: «اینک این شــما و شعله ها
هی بچرخید و کنید عشق و صفا!»

تا بـیـایـنـد عـاشــقـــان بــر دور او
اتـــفـاقــی آمـــد و برخاست غو

ناگهان پروانه ای از جای خاست
سینه اش را چون ستونی کرد راست

زد نفیری «کین سخن بیهوده است
این سخن دانم ز روی معده است!»

کرد از جیبش برون یک بسته ای
زان پدید آمد چراغ هسته ای!!

گفت: «این از شمع خیلی بهتر است
در خماریدناز او خیلی سر است!!»

دیده ی پروانگان شد سوی آن
برکشیدندش به آغوش و به جان!

آل پیکان....

یکــی دربــش شــل و آن دیگری سفت

 یــکــی بــوقــش مـعـلق، دیـگـری چفت
یکـی رانـنـده اش بـــد خُـــلــق و بد دل

 یکی هم مثل من خوشخلق و خوشگل
یکــی بـــر روی ضــبـطـش باند بـسـتـه

 یکی هــم تــکـمـه ی ضبطش شکسته
صدای ایـن یـکـــی تــــا آســـمـــان هـا

صــدای دیـــگـــری تــا عـــرش اعــــــــلـا
یـــکـــی پـــاپ یـســاری دیـگــری جــاز

یــکــی بـــر در زده تــصـــــویــر مــهــنـاز
کـــنــــار شــیــشه عـکـسـی از حمیرا

و روی ســـقـــف، شـیــپـور است و کرنا
یــکـــی اگــــزوز را عـــمــدا شـکـسـته

یکــــی اگـــزوز بـسـتـه دسـتـه دسـتــه
بـــود ایــــن شـــرح حــــال آل پـیــکــان

 کــه بــســیــارســت در هــرجــای ایران

در آن کوش که شاغل باشی

نوبهار است در آن کوش که شاغل باشی

نه که لیسانس بگیری و همش ول باشی

من نگویم که کنون با که بگرد و چه بکش

پسرم از تو بعید است که عاقل باشی!

اغنیا اصل کباب و فقرا بوی کباب

صرفه آن است که در فکر فلافل باشی

چون نبوده پدرت شخص شخیصی، بالتبع

قسمت این است که در رتبه نازل باشی

طرح امنیت نگذاشت شوی سرگرم و

لااقل قاطی اوباش و اراذل باشی!

کاش می‌شد بروی بار دگر سربازی

توی خدمت عقب کسب فضائل باشی

چند سالی تو بگردی پی بابا ننه‌ات

گاه چون هاچ و حنا، گاه تو چون نِل باشی

نشنوم اینکه پیِ جنس مخالف رفتی

یا که بر جنس موافق متمایل باشی!

دخترم قحط رجال است و همه می‌ترشند

سعی کن صاحب سرمایه و خوشگل باشی

زشتی‌ات گر ژنتیکی ست، مخور غم باید

شاهد معجزه پَن کک و ریمِل باشی

آنقدر عشوه بریزی و بمالی تا که

همه جا تابلو و نقل محافل باشی

بنشین بر لب جو، منتظر یارانه

بلکه با طرح تحوّل، متحول باشی

روزگاران غریبی است، همه گرگ شدند

نکند تکّه جامانده پازل باشی

پسر عمه ام رپر شده است...

پسر عمه ام رَپِر شده است

اهل ژست و ادا و قِر شده است

صورتش را سیاه کرده خفن

خط ریشش رسیده تا گردن

ته صدایش گرفته و خشن است

عشق تیپ و قیافه فَشِن است

نه دلش می کشد به مایه ی شور

نه سه گاه و نه دشتی و ماهور

نه دهل می شناسد و گیتار

نه کمانچه نه دایره نه سه تار

نه تب عشق و جام مِی دارد

نه هوای دِلِی دِلِی دارد

نه که فهمیده معنی رپ چیست

رپ به معنای واقعی این نیست

هیچ چیز از هنر نمی داند

کارهای سخیف می خواند:

«مانتو ی تنگ و دامن کوتاه

تاپ سِک...»لااله الا الله!

وضع و حالش اگرچه ناجور است

شده دلخوش به این که مشهور است

شده معروف بین نسل جوان

صاحب نام و شهرت و عنوان

عشق نسرین و نرگس و رعناست

پس از او انتقاد بی معناست

گرچه از هر لحاظ تعطیل است

مایه افتخار فامیل است!

وصلت ما از ازل...

وصلت ما از ازل یک وصله نا جور بود

من که خود راضی به این وصلت نبودم زور بود

 

درس و دانشگاه بالکل بی بخارم کرده بود

بس که بودم سر به زیر و در غذا کافور بود

 

رخت دامادی پدر با زور کرد اندر تنم

گفت باید زن بگیری تو و این دستور بود

 

چند باری خواستگاری رفته بودم بد نبود

میوه می خوردیم و کلا  سور و ساتم جور بود

 

این یکی گیسو کمند و آن یکی بینی بلند

این یکی چشم آبی و آن دیگری مو بور بود

 

سومی هم دو برادر داشت هر جفتش خفن

اولی خر فهم بود و دومی خر زور بود

 

خانواده گر چه یک اصل مهم در زندگیست

انتخاب اولم باباش مرده شور بود

 

کیس خوبی بود شخصا ، صورتا ، فهما  فقط

هشتصد تا سکه مهر خانم مزبور بود

 

با خودم گفتم که کی داده ، گرفته بی خیال

حیف از شانس بدم دامادشان مامور بود

 

این غزل را توی زندان من سرودم یک نفس

شاهدم ناصر سه کله با کرم وافور بود

 

زن اخ است و مایه درد و بلا با این وجود

می گرفتم یک زن دیگر اگر مقدور بود

آن شنیدستی که روزی....

آن شنیدستی که روزی دختری با مادرش

گفت: این «عباس احمد ریزه» خیلی بی حیاست

می رود آهسته هر مهتاب شب بر پشت بام

چونکه آنجا کاملاً مشرف به بام خانه هاست

دفتری همراه دارد و اندر آن تا نیمه شب

می نویسد چیزهایی را که حتماً نارواست

واقف از این داستان تنها فقط من نیستم

دختر «کبری کچل» هم واقف از این ماجراست

شاید او بر گونة پرجوش من دل بسته است

کز پس صد من کرم هم باز آثارش بجاست

گر چنین باشد که من پنداشتم پس این پسر

واقعاً‌ بدجنس و بدکردار و رند و ناقلاست

چند شب زین پیشتر «بی‌بی‌نسا» با دخترش

گفته این عباس، خیلی پخمه و بی دست و پاست

گرچه «دانشجوی دانشگاه آزادست»، لیک

وضع دخلش صدبرابر کمتر از بابای ماست

اتفاقاً دختر «کلثوم جان» هم، پارسال

رد شد از کنکور و الان همسر «حاجی رضاست»

پول باید داشت مادر جان که هر کس علم‌جوست

و، بلا نسبت به «مولانا جلال الدین» گداست

بالاخص تحصیل در جایی که باید پول داد

تازه از اینها گذشته، مدرکش پا در هواست

گر ببینم بار دیگر روی بام عباس را

سنگ خواهم زد به او هر چند با ما آشناست

مادرش خندید و گفت: او را مزن کاین بینوا

خورده چندی چوب دانشگاه و عمرش برفناست

نیست این بیچاره در فکر تو و امثال تو

گر در این اندیشه‌ای پندارت ای دختر خطاست

خود نمی دانی مگر کاین خاک برسر، شاعر است

پس حسابش از حساب اکبر و اصغر سواست

صرفه جویی می کند در برق و هر مهتاب شب

روی بام از بی کسی هم صحبت باد صباست

رباعیات بوسه ای...

مصراع نخست: من تو را می بوسم

در مصرع بعد هم تو را می بوسم

ایراد ندارد! به کسی چه! اصلا

شعر خودم است من تو را می بوسم!

بی دغدغه همچنان تو را می بوسم

بی بوسه عزیز! در خودم می پوسم

آنقدر به بوسه ی تو معتادم که

یک قافیه در میان تو را می بوسم!

وقتی (به سلامت) است روی لب تو

انگار قیامت است روی لب تو

لب بر لب تو... دوباره برمی گردم

این بوسه امانت است روی لب من!

عمریست شبانه روز لب هایت را...

لب باز نکن هنوز لب هایت را...

نه! سیر نمی شوم به چندین بوسه

بر روی لبم بدوز لب هایت را!

تا از لب تو شنید بوسه بوسه

از روی لبم پرید بوسه بوسه

پس کی تو مرا...؟ کی تو مرا...؟ کی تو مرا...؟

جانم به لبم رسید بوسه بوسه

عشق آمد و ناگهانی از بوسه نوشت

یک آیه ی آسمانی از بوسه نوشت

با قرمز لب های قشنگت تا صبح

بر روی لبم رمانی از بوسه نوشت

امروز خراب دیشبم از بوسه

لبریز حرارت و تبم از بوسه

بر روی لبم بدوز لب هایت را

امروز که من لبالبم از بوسه

می آیی و آب می شود تب هایم

مهتاب تمام می شود شب هایم

لب بر لب تو گذاش... بیدار شدم

طعم گس بوسه می دهد لب هایم

عادت کرده فقط به گرما لب هات

می سوزد از سوزش سرما لب هات

می ترسم اگر لبم به لب هایت خورد

آلوده شود به آمفولانزا لب هات!!

می لرزم و ضعف دید دارم دکتر

مجنونم و شکل بید دارم دکتر

لبهای من از تب جنون می سوزند

بوسیدگی شدید دارم دکتر!!

در آب که شستی تن بی تابت را

دیدند تمام رودها خوابت را

لبهام به شکل بوسه ـ ماهی شده اند

بنداز  درون آب قلابت را

عاشقانه ای تحت لیسانس...

ای کاش مرا به قلب تو ACCESS بود

یا  پیشنهاد  من،  جوابش  YES  بود

عمرم!  "نه"  ی تو برای قلبم مثل...

یک   ترمز   ضد   قفل   ABS   بود!!

دو کاج2

در کنار خطوط سیمِ پیام
تویِ خارج دو کاج روییدند!
سالیان دراز رهگذران
آن دو تا کاج را نمی‌دیدند

آن دو تا کاج را نمی‌دیدند
چون‌که اصلا نبود رهگذری!
باشگاه خبرنگاران گفت:
که نداریم از آن دو تا خبری!

روزی از روزهای تابستان
که هوا خوب و آفتابی بود
کاج مثل همیشه سرسبز و
آسمان اتفاقاً آبی بود!

یکی از آن خبرنگاران گفت
توی خارج که سیم نیست عزیز
انتقال پیام بی‌سیم است
می‌رسد مستقیم، بیست، تمیز!

از همان روز تا همین امروز
بارها کرده‌ایم استعلام
راست گفت آن خبرنگار به ما
توی خارج نبود سیم پیام

توی خارج که نیست سیم پیام
پس ندارند کاج هم قطعاً!
پس ندارند سیم‌بانان، شغل
قدرت ازدواج هم قطعاً!

ما که هستیم خارجِ خارج!
کار و یار مناسبی داریم
دور هم شعر طنز می‌خوانیم
دور هم چند خط سرِ کاریم!

 

کنکوری....

اهل کار صواب، کنکوری
تیز و حاضرجواب، کنکوری

توی دفتر همیشه حاضر خورد
در حضور و غیاب، کنکوری

فارسی را کمی، ولی می‌خواند
جبر را بی‌حساب کنکوری

عوض تختخواب، می‌خوابید
شب به روی کتاب، کنکوری

عوض شام، درس خواند، انگار
هست در اعتصاب، کنکوری

روز و شب خواند و خواند و خواند فقط
غافل از آفتاب، کنکوری

تا بگیرد کتاب‌های جدید
رفته بود انقلاب، کنکوری *

که سرش گیج رفت و افتاد و
حالتش شد خراب، کنکوری

دکتری آمد و نصیحت کرد:
«نده خود را عذاب، کنکوری!

چند وعده غذای خوب بخور
چند شب هم بخواب، کنکوری!

اصلا این را بگو که یادت هست
طعم جوجه کباب!؟ کنکوری!»

حرف دکتر در او اثر کرد و
شخص عالیجناب کنکوری...

درس را کمپلت کنار گذاشت **
رفت در تختخواب، کنکوری
#
نه چنین بی‌بخار و آهسته
نه چنان پرشتاب، کنکوری!

معتدل باش و خوب دقت کن
موقع انتخاب، کنکوری!