آن شنیدستی که روزی....

آن شنیدستی که روزی دختری با مادرش

گفت: این «عباس احمد ریزه» خیلی بی حیاست

می رود آهسته هر مهتاب شب بر پشت بام

چونکه آنجا کاملاً مشرف به بام خانه هاست

دفتری همراه دارد و اندر آن تا نیمه شب

می نویسد چیزهایی را که حتماً نارواست

واقف از این داستان تنها فقط من نیستم

دختر «کبری کچل» هم واقف از این ماجراست

شاید او بر گونة پرجوش من دل بسته است

کز پس صد من کرم هم باز آثارش بجاست

گر چنین باشد که من پنداشتم پس این پسر

واقعاً‌ بدجنس و بدکردار و رند و ناقلاست

چند شب زین پیشتر «بی‌بی‌نسا» با دخترش

گفته این عباس، خیلی پخمه و بی دست و پاست

گرچه «دانشجوی دانشگاه آزادست»، لیک

وضع دخلش صدبرابر کمتر از بابای ماست

اتفاقاً دختر «کلثوم جان» هم، پارسال

رد شد از کنکور و الان همسر «حاجی رضاست»

پول باید داشت مادر جان که هر کس علم‌جوست

و، بلا نسبت به «مولانا جلال الدین» گداست

بالاخص تحصیل در جایی که باید پول داد

تازه از اینها گذشته، مدرکش پا در هواست

گر ببینم بار دیگر روی بام عباس را

سنگ خواهم زد به او هر چند با ما آشناست

مادرش خندید و گفت: او را مزن کاین بینوا

خورده چندی چوب دانشگاه و عمرش برفناست

نیست این بیچاره در فکر تو و امثال تو

گر در این اندیشه‌ای پندارت ای دختر خطاست

خود نمی دانی مگر کاین خاک برسر، شاعر است

پس حسابش از حساب اکبر و اصغر سواست

صرفه جویی می کند در برق و هر مهتاب شب

روی بام از بی کسی هم صحبت باد صباست